იაპონიის კულტურაში კენდოს პრაქტიკას ააქვს უძველესი ტრადიცია. თავიდან იგი წარმოადგენდა ხმლით ბრძოლის საშუალებას.  ბრძოლის ველზე ბუნებრივი კანონების გათვალისწინებით კენდო იქნა უფრო მეტად გააზრებული.  კენდო შეიძლება დაიყოს სამ ნაწილად:

 

სხეულის გზა – ხმლის დაჭერა, მააი (ორი მოწინააღმდეგის გამყოფი სივრცული დისტანცია) და ა.შ.

ხმლის გზა – ხმლის მოქნევა,  დარტყმის მიყენების ზუსტი მომენტი და ა.შ.

ცნობიერების გზა – სწორი მენტალური ურთიერთობა.

მიუხედავად იმისა, რომ ასეთი დაყოფა იძლევა კენდოს მთავარი ელემენტების თეორიული გაგების ხელსაყრელ საფუძველს,  პრაქტიკაში ისინი ისე მჭიდროდ არიან გადახლართული ერთმანეთთან,  რომ მათ შორის განსხვავება მკაფიო არ არის ყოველთვის. მაგრამ მეტად მნიშვნელოვანია ის ფაქტი, რომ ყველამ ვინც სწავლობს კენდოს, თავიდან შეითვისოს ეს ძირითადი შემადგენელი ნაწილები და გააცნობიერონ,  რომ კენდოში მეცადინეობა უფრო მეტია, ვიდრე მოწინააღმდეგის დამარცხების საშუალება.